Sakin olduğunu sandığım bir gün aniden tepemden bir meteor geçiyor, çakılıyor bir yere

Kafamı eğiyorum

Sesinin gürültüsü bile beni korkutmaya yetiyor

Sarsıntı geçince yoluma devam ediyorum

Sakin sakin yürürken birden bire tepeme bir saksı düşüyor

Acıtıyor ama öldürmüyor

Sarsıntı geçince yoluma devam ediyorum

Ağacın arkasından sevdiğim ve beni sevdiğini sandığım biri çıkıyor

Tam “Merhaba!” diye el sallayacakken, tam kucaklayacakken bir yumruk atıyor

Yere düşüyorum

Sarsıntı geçince yoluma devam ediyorum

Etrafımda açan çiçekleri, öten böcekleri gözlemlemeyi ihmal etmiyorum

Yüzümü gülümseten şeyler bunlar

Koşuşan çocuklar, güzellikler yaratmak, iyi işler yapmak için uğraş verenler etrafımı sarıyor

Mutluyum

İyi ki varlar

Her şey onlarla ve onlar için değil mi zaten…

Tam bunları mutlu mutlu düşünürken ve içimde tam da bir umut belirmişken

Önüme dev bir ağaç gövdesi düşüyor, ezilmekten son anda kurtuluyorum

Sarsıntı ve şaşkınlık geçince ne mi yapıyorum?

Tabii ki yoluma devam ediyorum…