Hamileydim.

O tecrübeli anne-babaanne beni uyardı: “Huzurlu olacağın son birkaç ayını yaşıyorsun. Tadını çıkart.”

Çok anlam verememiştim o zaman.

Minicik bir beden içimdeydi. Bana hep huzur vermişti. Doğduğunda niye huzurumu kaçırsındı ki???

Vücudumdan çıktığı anda, o tecrübeli kadının ne demek istediğini anladım.

Onu ilk tutuşumla birlikte bir endişe bulutu içerisindeydim. “Her şeyi tamam mı? Sağlıklı mı?” ile başlayan sorular, zaman içerisinde “Acaba üşüyor mu? Yoksa çok mu sıcak?” ile devam etti. Şimdilerdeyse başka sorular uçuşur kafamda, zaman zaman, bazen sıklıkla…

Yanlış anlaşılmasın, mutluluğuyla birlikte gelir bu huzursuzluk hâli. Neşeli anlar onu bastırır zaten. Ama her zaman insanın aklının bir köşesindedir.

İşte bunu söylemek istemişti tecrübeli anne-babaanne.

Ben burada, o zamanki bebeğimin, şimdiki durumları hakkında kafa patlatırken, üşümesin, sağlıklı olsun, dersini yapsın, öğrensin, öğretsin, etrafındakilere fayda sağlasın, gelişsin, geliştirsin,… derken, bir başka yerde gencecik bir yaşam son buldu. Son nefes verildi. Aylardır onun başından uzaklaşmayan, kalbi sadece onun için atan bir aile yıkıldı. Bir anne kahroldu.

Halbuki aklı hep onda olsa da, arada huzursuz da olsa,  daha uzun seneler birlikte olmayı umar, düşünür, azıcık huzursuzluğu ölüme tercih ederdi o anne.

Bununla nasıl başa çıkılır ki?