Elim klavyeye gitmiyordu gerçekten. Keyifle yazanlardanım oysaki… Yine de her şeyi paylaşmayı sevmiyorum. Sıkıntılı hâllerde içime çekiliyorum. Kendimi kapatıyorum adeta. Kendi kendime hazmetmem gerekiyor bazı şeyleri.

Bu durum da hâliyle yazılara yansıdı. Hiç de profesyonel değil, değil mi? Biliyorum…

Öte yandan “mazeretim var” : 0 km.Bızdıklar profesyonel olma amacı gütmeyen bir blog. İçtenlikle yazılmış yazıların paylaşımını yapıyorum burada sonuçta. İçimden geldiği gibi, olduğu gibi,…

Hâl böyle olunca içim alev alev iken, sıkkınken yazasım gelmiyor. Elim klavyeye gitmiyor.

Memleket meselelerinden bahsediyorum. Uzun bir süredir devam eden çeşit çeşit olaylar, sosyal anlamda insanlarda gözlemlediğim değişimler, sert tavırlar, acımasız yaklaşımlar, yorumlar,… Özetle sokaktaki sade vatandaştan, devleti yönetenlere kadar olan olumsuz değişimlerden, insanı zorlayan durumlardan bahsediyorum.

Tüm bunlar ben adeta kilitlemişken bir mesaj aldım. Hiç beklemediğim anda sıcacık bir mesaj geldi. Çok da tanımadığım bir kişiden içten bir mesaj: “Defne Hanım, paylaşımlarınızı merakla bekliyorum. Lütfen ara vermeyin,” diyordu.

Birden gözlerim ışıldadı. Ellerim kıpırdanmaya başladı. Nasıl iyi geldi anlatamam size.

Mesaja cevap verirken kendi kendimi eleştirdim bir yandan. (Bizim ailede gelenektir kendini eleştirmek!) Ne olursa olsun, “0 km.Bızdıklar” için yaratılmış olan bu siteyi ihmal etmemem gerekir. Ne olursa olsun olumlu çizgimizin, sizlerle iletişimimizin devamı gerekir.

Teşekkür ederim sevgili Seher Hanım. Çok teşekkür ederim. Silkinmemi sağladınız. Omuzlarımdan bastırıp beni aşağı çeken pek çok meseleyi itip uzaklaştırmam için yazıya dönmem gerekiyordu. Bunu sizin mesajınız sağladı.

Binlerce teşekkür!

Sonuç: yazılara devam!