Tarsus Amerikan’dan çok sevdiğim bir arkadaşım artık tecrübeli denilebilecek düzeyde bir baba. Kısa bir süre öncesine kadar bizler ona öğüt verirken, artık o yeni bebekleri olmuş arkadaşlarla “bilgeliğini” paylaşıyor.

Bugün ondan gelen bir e-mail o kadar hoşuma gitti ki, burada sizlerle paylaşmadan rahat edemedim.

Orhun (ve yeni baba olan bütün dostlar), hayırlı olsun!

Efe Mayıs’ta iki yaşına girecek.  Bir sürü şey öğrendim ama sadece birini seninle paylaşmak istiyorum:

“Bir şey olmaz” deme.

Belki yatılılığın, belki Türk’lüğün, belki tembelliğin (belki ben olmanın) getirdiği bir düşünce ama, tekrar tekrar yanlış olduğunu görerek öğrenmek çok zor.

Örneğin:  Efe 3-4 aylık, ben yatakta uzanmıştım, o da yanımda.  Dibimde ama, elim de sırtında.  Daha doğru dürüst hareket etmiyor.  Nilüfer “Aman Cüneyt, kenara çok yakın” dedi.  Ben de “Bir şey olmaz, yanındayım” dedim ve 30 saniye içinde Efe dönüp yatağın kenarından yere doğru bir yolculuğa çıktı!  

Daha geçen gün Efe’yi banyoya hazırlıyordum.  Kıyafetini ve bezini çıkardım, aldım kucağıma.  Bizim yatakta sıçrayıp yuvarlanmayı seviyor, “At at” dedi.  Ben de attım yatağa.  Nilüfer gördü, “Cüneyt oraya çıplak koymasaydın” dedi.  Ben de “Ne olacak simdi banyoya gideceğiz” lafını bitirmeden Efe başladı çişini yapmaya.  Çişini senin yatağına yapan bir çocuğun işini bitirmesini beklemek, özellikle “When your better half is looking at you like ‘this is why I’m the better half'”, bayağı zor bir 20 saniye.

“Cüneyt, Efe’yi mama koltuğuna bağla.” 

“Bir şey olmaz, oradan nasıl çıkacak?”  Güm!

“Cüneyt Efe’yi koltukta yalnız bırakma.” 

“10 saniye şuradan telefonumu alacağım.”  Güm!

“Merak etme, kapağını açamaz.”  “Merak etme kapı kapalı.”,….  

Artık altını değiştirirken bez almak için beş adım uzaklaşmaya bile korkuyorum.  Ama o hâlâ beni mahcup edecek değişik yollar buluyor. Sen de benim gibi tecrübe ile öğrenme, işin başından “Bir şey olmaz.” düşüncesinden uzak dur.

Allahtan olanları hatırlamıyor.  Nilüfer’e de unutturursam, işlem tamam.

Herkese selam.

C.A.