Hani vardır ya, evinizin ya da işyerinizin yakınında size çiçek satmaya çalışan, çoğumuzun “Beni yakalamasın!” diye başını başka tarafa çevirip, görmemezlikten geldiğimiz kişi: yani mahallenin çiçekçisi.

Nişantaşı’nda, Taksim’de yan yana dururlar. Önlerinde kocaman sepetleri, nefis bir görüntüdür ama yanlarına yaklaştığınızda bir pazarlık içinde bulursunuz kendinizi. Güvenemezsiniz iyi çiçek alıyor musunuz gerçekten. İstedikleri rakam da yüksek gelir zaten. Kaç günlük olduğu belli bile değil çiçeklerin.

Bir güvensizlik hissi hakimdir anlayacağınız.

Öte yandan, içlerinde öyle nazik olanları var ki, bir arkadaş edinmiş olursunuz onları tanımak için zaman ayırırsanız.

İşte bizim köşedeki Elif de aynen öyle.

Tam on senedir ondan çiçek alıyorum. Başkasından da almam. En başından bu yana hep güleryüzlü, hep sıcacık, hep dürüst. Elim bir çiçeğe gider, eğer çok taze değilse, “Yok abla sen bunu alma. Şunlardan seç. Daha taze.” der. Diğerleri ise benim gözümde aslında gayet iyidir. Ama o en tazesini verme peşinde.

Yine elim renklerinden dolayı bir çiçeğe uzanır, hemen uyarı alırım. “Abla onlar kokulu yalnız. Abi sevmez sonra.” Biliyor sevgili eşimin koku hassasiyetini. Bu uyarıyla hemen elimi çekerim o çiçekten sanki sıcak bir yeri tutmuşum gibi. “Aman, aman tamam başkasını seçelim.”

İki buket alırım, üçüncüsünü hediye eder. O esnada yanımda para yoktur ama gözüm bir çiçeğe takılır. “Al abla, sonra verirsin.” der. Ben eve gidip koşa koşa geriye borcumla geldiğimdeyse gerçekten şaşırır. Beklemez parasını hemen almayı. Nasılsa veririm diye.

Şakayla karışık dertlenirim Elif’e, “Elifciğim, hep kendi kendime çiçek alıyorum. Abiyi yakalasan da bana çiçek alsa…”
Hemen ciddiye alır durumu. “Abla bakıyorum her geçtiğinde. Ama hiç benden yana bakmıyor. E şimdi seslenirsem de ayıp olur.”
Gülerim hemen, “Tabii canım, boşver ben almaya devam ederim.”

Elif koyu teni, bembeyaz dişleri, ışıl ışıl gözleriyle içimi ısıtıyor. Her yanından geçtiğimde onunla sohbet ediyorum. Kızları ve oğlu var. Hepsi pırıl pırıl okuyorlar. Kızlar daha çalışkan. Oğluna destek vermek gerekiyor. “Kız-erkek farklı abla” diyor.

Elif’in doğumgünü 19 Aralık, yani benimle aynı gün. Ne zamanki bu ortak yanımızı keşfettik, birbirimize hediye verir olduk her sene. Ondan mutlaka bir buket çiçek geliyor. Ben de özenle bir hediye seçiyorum onun için. Sonra günü geldiğinde birbirimizi sokakta görünce “İyi ki doğduuuuk!” diye sesleniyoruz ve sarılıyoruz kocaman. Mis gibi kokuyor Elif. Pırıl pırıl.

Hayatımı renklendiren insanlardan biri. O bana sıcacık gülümsedi, ben de onu tanımak için kendime fırsat verdim. Sonuçta nefis bir insan tanıdım.

Dün doğumgünlerimizi kutladık, sarıldık, öptük yanaklarımızdan birbirimizi. İyi dilekler sunduk karşılıklı. Bir sonraki seneye kadar…

Siz de çiçekçinizi tanımak için kendinize fırsat tanıyın derim ben. Nasıl bir dostluk kuracağınızı tahmin bile edemezsiniz…

Karlı Günlerde Minikleri Isıtmaya Ne Dersiniz?

Önemli bir duyuru BT Müzik’ten geldi. Hemen, olduğu gibi paylaşmak istiyorum, vakit dar çünkü:

Tanıdığımız bir resim öğretmeni Diyarbakır, Ortaviran Köyü’ne tayin oldu. Çocukların okula, bu mevsimde yürüyerek terlik ve ince kazakla geldiklerini söyledi. Yılbaşına yetiştirmek üzere 5-16 yaş için ayakkabı, bot, çorap, mont, eldiven, kazak topluyoruz. Cocuklarınızın küçülen eşyalarını bize getirin, sizin için yollayalım, köy çocuklarını sevindirelim.

 

Gönderiyi BT Müzik üstleniyor. Çocuğunuzun artık kullanmadığı, yukarıda bahsi geçen kıyafetleri acilen BT Müzik’e yollayabilirseniz çok makbule geçer.

Adres ve kontakt bilgileri aşağıda:

M.E.B. Özel BT Müzik ve Tiyatro Kurs Merkezi
Figen Sokak No:5
34330 Levent
İstanbul