Sendrom falan yok gerçekten…

Dün geceden hiçbir farkı yok bugünün.

Yani bir gecede yüzümdeki kırışıklıklar artmadı. Ya da saçlarım ağarmadı.

Daha bilge, daha “kadın”, daha farklı da olmadım aslında.

Neysem oyum 40 yaşımda.

Garip havalardan yine etkilenip, nezle, boğazımda gıcık, evde toparlanmaya çalışıyorum. Kendi kendime doktorculuk oynuyorum. Belki 40 olmanın farkı bu.

Kızıcığın birkaç gece önceki sürprizi sonucu, günümü tahlil yapılabilmesi için elimde laboratuvar kabı kaka anını yakalamaya çalışarak geçirdim. Mutlu an saat 20:00 civarında olunca, elimde mücevher taşır gibi bir itina ile en yakındaki hastanenin aciline koştum…

Sonra başladım maillerime bakmaya. Hızlı sonuç ‘negatif’ gelince hissettiğim rahatlama tarifsiz. “Küçük şeylerle mutlu olmak”: anneliğin tarifi. Belki bunu ancak 40’ımda söyleyebiliyorum gülerek. 40 olmak bu olsa gerek.

Yine harika mesajlar geldi, cep telefonuma, mail adresime, facebook duvarıma,… Hepsi mutlu etti, gülümsetti.

Bu senenin bir farkı, gelen çiçekler arttı; kimisi yeniyor, kimisi koklanıyor. Ev mis gibi koktu, çiçek bahçesine döndü. Arkadaşlar geldiler, ellerinde hediyeleri, özene bezene, düşünülerek alınmış, içtenlikle getirilmiş.

40 yaşın farkı bu olsa gerek…

Kimisi dalga geçiyor “Ooo hoşgeldin bizim kulübe. Sen de yaşlandın artık…”; başkası “Hiç 40 gibi değilsin, ne güzel.” diyor. Derken, bu yollardan geçenlerin yorumu umut veriyor insana: “40’lı yaşlar kadınların en güzel, en keyifli yaşlarıdır. Tadını çıkart.” deniyor.

İnsan yaşarken anlamıyor.

Ama belki bundan sonra anlarım, 40’ım ya…

Yaş konusuna takılan bir tip değilim – en azından şimdilik.
Hatta yaşımı rahat rahat söyleyip eğlenenlerdenim – şimdilik.
Onun için takılmıyorum 30,40,50,… – şimdilik.

Sağlıklı bir bedenim, ailem, dostlarım oldukça yanımda kim takar yan yana konulmuş sayıları. Değil mi ama?

Sizlerin var mı 40 yaş hikâyeleriniz, sendromlarınız, bu yaşa ait hisleriniz? Varsa paylaşır mısınız burada, hepimiz okuyabilelim?

Heyecanla bekliyorum ve sizleri kucaklıyorum 🙂