Küçükler ama kuvvetliler. Yeter ki biz onlara güvenelim.

Evet daha öğrenecekleri çok şey var ama acaba aslında biz mi onlardan öğreniyoruz? Hiç şüphesiz! Yeter ki kendimize izin verelim.

İradeyi onlar mı temsil ediyor? Hem de nasıl! Yeter ki karşılarına istedikleri bir şey çıkmasına olanak sağlayalım.

O sakin bakışların arkasında ne derinlikler yatıyor. Yeter ki o derinliği keşif için vakit ayıralım.

Her sözlerinde aslında duygusallık var. Yeter ki durup söylediklerini duyalım.

Bazı şeylerin henüz zamanı olmadığının farkındalar. Yeter ki seslerini bize duyurabilsinler.

Saflığın, doğruluğun, düz olmanın temeli onlarda, onların kurduğu cümlelerde, yaptıkları yorumlarda. Ah biz de onlar gibi olabilsek… Oluruz, yeter ki o dünyayı tekrar hatırlayalım.

Çocuk dediğimiz şu minik insanlar var ya… Onları tanıdıkça, aslında minik olanın biz yetişkinler olduğuna daha da inanır oldum…

Onları tanıdıkça, o derinliğe hayran kalıyor insan.

Yeter ki onları tanımak için “kendi” olmayı bir tarafa bıraksın şu “yaşça büyükler”.