Okullar açılıyor. Yarın kızıcığınki, birkaç hafta sonra hepsi…

Benim için “okul” oldu bitti olabildiğince keyifli bir ortam oldu. Yani bir okul ne kadar keyifli olabilirse, o kadar tabii ki… Beraberinde gelen karın ağrıları, uykusuzluk, endişe, imtihan stresleri falan saymıyorum. Onlar dışında aklımda kalan hislere, damağımda kalan tada baktığımda durum hiç de fena değil.

Ama ben Tarsus Amerikan Koleji (TAC) mezunuyum. Sistem hem Tarsus usulü, hem Amerikan! Bence muhteşem bir kebap-künefe (veya pancake mi desem?) karışımı 🙂 Özellikle de erkek okulunda okuyunca biz ilk kız mezunlar birbirinden komik anlar yaşıyorduk. Gerçekten çok renkli okul günlerimiz olduğu yadsınamaz. Hocalarımızla arkadaş gibiydik ama saygıda kusur etmemize izin yoktu tabi ki.

Öte yandan eşim Avusturya Lisesi mezunu. Onun için okul o kadar da güzel anılardan oluşmuyor. Daha sert, daha acımasız bir eğitim. Bir anlamda soğutmuşlar da denilebilir. Kız-erkek ayrı onun döneminde. Bir mesafe hâli. Hocalarsa çok sertmiş. Yine geldi mesafe… Neydi acaba amaçları diye düşünüyorum için için, o anlattıkça.

TAC’den mezun olalı 27 sene oldu! Dile kolay…

Kendimi kıdemli bir mezun sayarak biraz ahkâm kesebilirim diye düşünüyorum. (Size önerim hemen bilgisayarınızdan/cep telefonunuzdan/ bu ekrandan uzaklaşmanız yönünde olacak…Ahkâm kesen bir Defne çekilir şey değil!)

Neyse, nerede kalmıştık? Efendim bizim zamanımızda…

Biz deliler gibi çalışırdık. En azından ben öyle çalışmadan, sadece dersi dinleyerek yüksek not alabilen bir tip değildim. İtiraf ediyorum! Ben ça-lı-şır-dım!

Fakat, çalışmanın dışında her zaman hocalarıma ulaşabileceğimi bilirdim. Onların bizleri zorlamak için değil, gerçekten öğretmek için orada olduğunun bilincindeydim.

Basket maçına kaçsam da, okulu arada kırsam da, bilirdim ki eğer ben çalışırsam hocalarım bunu anlayacak ve takdir edecek.

Tarsus Amerikan Koleji’nden mezun olmak bana tarih, coğrafya bilgisinden çok, hayata bakış açısını kazandırdı. Hayatta neyin saf ve önemli olduğunu ben Ortaokul-Lise senelerimde öğrendim. İlerisi için ne yapmam gerektiğini, kalıcı dostlukların değerini, insanın kendinden bilge kişilere danışmasının önemini, soru sormanın olmazsa olmaz olduğunu, farklı düşüncelere saygı duyulması gerektiğini, her şeyi tartışabileceğimi, konuşmanın önemini ben okulda öğrendim.

Hayatta da bana en çok bu öğretiler yol gösterdi.

Şimdilerde kızıcığım için bir anne olarak çabalarken, yer yer endişelenirken, hayattaki önemli değerlere odaklanmayı hatırlamaya çalışıyorum.

Bu konuda çok sevdiğim bir arkadaşımın, sevgili Senem Betil Gürün‘ün bir paylaşımı oldu geçenlerde. Sizlerle bunu paylaşmak istiyorum sene yeni başlıyor iken.

Beni çok etkiledi. Bir anlamda “dürttü” beni. İnsan yaşamına bakınca neyin aslında kalıcı ve önemli olduğunu hatırlamamı sağladı. Biraz da imrenmeme neden oldu. Keşke bana da bir anne olarak böyle bir mektup gelse diye düşündüm.

Bakalım siz elinizdekini nasıl değerlendireceksiniz…

HiNDiSTAN’DA BIR OKULUN AÇIKLAMASI;

Some schools in Kolkata India sent this letter to the parents a few weeks before the exams:

*******************************************************************************************************************************

Hindistan – Kolkata’daki bazı okullar aşağıdaki mektubu imtihanlardan birkaç hafta önce velilere yolladılar:

Sevgili Veliler,

Çocuklarınızın sınavları yakında başlayacak. Onlar için heyecanlandığınızı biliyoruz.

Ancak lütfen şunu unutmayın ki, imtihana katılan öğrencilerden Matematik bilmesine çok da gerek olmayan bir sanatçı,

Veya Tarih ve İngiliz Edebiyatı umurunda olmayan bir girişimci,

Kimya notları çok da önemli olmayacak bir müzisyen,

Fiziksel sağlığının Fizik dersinden önemli olduğu bir sporcu olacaktır.

Çocuğunuz en yüksek notları alıyorsa bu harika! Ama alamıyorsa lütfen onların güvenini ve onurlarını ellerinden almayın.

Onlara her şeyin normal, olması gerektiği gibi olduğunu söyleyin. Bu zaten sadece bir sınavdı. Onlar hayatta bu sınavdan çok daha büyük başarılara hazırlar.

Onlara her zaman, her şartta onları sevdiğinizi ve onları yargılamayacağınızı söyleyin.

Lütfen bunu yapın. Yapın ve onların nasıl da dünyayı fethettiklerini izleyin. Bir sınav veya bir kırık not onların hayallerini ve yeteneklerini ellerinden almaz.

Ve lütfen dünyadaki en mutlu kişilerin doktor ve mühendisler olduğunu düşünmeyin.

Saygılarımla,

Okul Müdürü