Nasıl çalıştı…
Hangi ara yazdı…
Ne gibi bir uğraş verdi…
O kitaplar nasıl oldu da basıldı…
Hiç oralarda değildim küçükken.
O benim annemdi. NOKTA! (more…)
“Yalan kaçmış kulağınıza!” diyor doktor.
Yalana bakıyorum.
Küçücük bir şey gibi görünüyor.
“Vay be! Günlerdir kulağımı kaşındıran bu muymuş? Hangi yalan peki?” diyorum.
“Durun bekleyin” diyor doktor. “Dikkatli olmamız lazım.Tekrar kulağınıza kaçabilir. Önce şu deney tüpünün içine koyalım. Sonra serbest bırakırız.”
Yalanı tüpün içine koyuyor.
Kapağını da kapıyor tüpün. (more…)
Yaş 35, yolun yarısı…
Denmiyor neyseki artık. Kimine göre yaş 40-45, yolun anca yarısı. Eh hangisi doğru olursa olsun, yarısına başarıyla ulaşmış vaziyetteyim. Tabii bundan sonrası geriye gidiş şeklinde olmayacak. En azından niyetim o değil 🙂
Kendimi geliştirmeye, öğrenmeye, keşfetmeye, üretmeye devam – diye diliyorum 🙂 (more…)
Okullar açılıyor. Yarın kızıcığınki, birkaç hafta sonra hepsi…
Benim için “okul” oldu bitti olabildiğince keyifli bir ortam oldu. Yani bir okul ne kadar keyifli olabilirse, o kadar tabii ki… Beraberinde gelen karın ağrıları, uykusuzluk, endişe, imtihan stresleri falan saymıyorum. Onlar dışında aklımda kalan hislere, damağımda kalan tada baktığımda durum hiç de fena değil. (more…)
“Kalbime Uzanan Eller” başlıklı yazımda Çeşme’de karşıma çıkan “güzel” insanlardan bahsetmiştim.
Bu kişilerden biri “Sakin Ev”in sahibi Ülkü İskit. Ülkü Hanım’ın dinginliği Sakin Ev’e de yansımış. Bir kahve kaçamağı için buluştuğumuzda, odalarına, içerisindeki mobilyaların her birinin kendi hikâyesi olmasına, ince ince düşünülerek tasarlanmış detaylara, eski ile yeninin o harika uyumuna bayıldım. (more…)
Harıl harıl hazırlanıyoruz Banu ile… Tamam fikir çıktı ortaya da işte iş detaylara gelince ne çok konuşacak konu varmış meğer diyor insan.
İnsanın anlaştığı, birbirinin dilini çözdüğü arkadaşlarıyla ortak bir şey yapmak inanılmaz keyifli. Sevgili İpek Buyurgan (PRFit) diyor ki, “Bazen Atölye – Alaçatı”da çocuklara bir etkinlik yapar mısın?”
Tabii ki! En bayıldığım şey. (more…)
Bir süre önce “Be You” başlıklı bir yazı yazmıştım.
Burada sevgili Semin Yılmaz’ın (Kalpte Yaşamak) düzenlediği Kundalini Yoga ve Meditasyon Kampı’ndan bahsetmiştim.
Bu kampı sadece bir etkinlik olarak anlatmamıştım aslında. Zamanlama olarak benim bulunduğum durum ile ne kadar örtüştüğünden bahsetmiştim.
Algılarımdaki akıştan, değişimden, bunun zaman zaman beni çok zorlasa da aslında derinden derine ne kadar da iyi geldiğini bildiğimi anlatmıştım sizlere.
Etrafımda kitap okumayı, fantastik hikâyeler yaratmayı seven çocuklar var. O kadar hoşuma gidiyor ki.
Melis süratle kitapları yutuyor. Kendi bir şeyler yazmak için ara ara adım atıyor.
Deniz sürekli uçuk kaçık hikâyeler yaratıyor, hayal gücü beni inanılmaz şaşırtıyor.
Daha pek çok isim var örnek teşkil edebilecek. (more…)
İster doğumgünü, ister sadece eğlenceli bir buluşma olsun, çocuklarımız bir araya geldiğinde onlara farklı oyun seçenekleri sunmak buluşmanın tadını farklılaştırıyor.
Kızıcığın bir arkadaş buluşması için fikirler bakarken hangi birini yapsak diye bayağı kafa yordum. Aynı ızdıraptan (!) sizleri kurtarmak amacıyla seçtiklerimi sizlerle paylaşmak istedim. 🙂 (more…)
Elim klavyeye gitmiyordu gerçekten. Keyifle yazanlardanım oysaki… Yine de her şeyi paylaşmayı sevmiyorum. Sıkıntılı hâllerde içime çekiliyorum. Kendimi kapatıyorum adeta. Kendi kendime hazmetmem gerekiyor bazı şeyleri.
Bu durum da hâliyle yazılara yansıdı. Hiç de profesyonel değil, değil mi? Biliyorum… (more…)